Having fun
Blijf op de hoogte en volg Elana
24 Oktober 2014 | Costa Rica, Playa Flamingo
Hey allemaal,
Ik kan mijn afgelopen twee weken in Costa Rica lastig omschrijven. Er zijn zoveel rare dingen gebeurd, waardoor het soms lijkt alsof ik in een dramaserie zit.
Laten we maar met het dieptepunt beginnen, we zijn er vandaag achter gekomen dat mijn kamergenoot Dengue heeft. Ik schrok me kapot. Ik vind het zo zielig voor haar, omdat ze superveel zin had in de Panamatrip maar nu niet kan gaan. Ik en mijn andere huisgenoten moeten nu ook oppassen, want wanneer een mug haar nu prikt en daarna ons, krijgen wij het ook. Gisteren keken we met een paar een film in onze kamer en waren we meer bezig met hoe we de muggen uit onze kamer konden krijgen dan met de film.
Nu gaan we over naar wat leukers wat iets meer bij de titel van dit reisverslag past. Gisteren ben ik ’s nachts samen met nog 10 anders van EF naar een strand geweest waar echt 100 schildpadden, of misschien nog wel meer lagen. Ze lagen daar, omdat ze eieren gingen leggen! Iemand vertelde mij trouwens dat de busreis erheen lang was, maar dat het wel te doen wasl. Nou nee, we hebben de hele weg (4 uur) over een onverharde weg, naja dat klinkt nog redelijk, het was een zandweg met 80.000 keien waardoor het voelde alsof we in een kermisattractie zaten. Slapen was dus ook onmogelijk, dit was erg vervelend, omdat we om twee uur in de nacht weggingen en ik nog geen seconde had geslapen, want ik was daarvoor nog even naar Sharky’s geweest haha.
Volgens mij begint de cultuurshock ook te komen. Ik vind het namelijk zo irritant dat ze constant dat “Pura Vida” gebruiken bij alles wat ze zeggen. Het is ook net alsof wanneer je Pura Vida in je zin gebruikt het niet uitmaakt wat je zegt want ja Pura Vida he. Ik irriteer me ook aan iedereen die hier maar te laat komt (tranquilo), zwaar drugsverslaafd is en ga zo maar door. Ze lijken zo ambititieloos.. Nu zullen jullie je misschien wel afvragen hoe ik daar ineens bij kom, maar dit keer was het voor mij de druppel dat de buschauffeur van die tour naar de schildpadden gewoon weer “ff” een uur te laat en uiteindelijk aan kwam rijden en alleen kon zeggen “hola, como estais”.
Zo dit moest even gezegd worden, nu weer terug naar de schildpadden. Het was zo mooi, we kwamen aan op het strand met al die schildpadden. Ik had verwacht dat je er iets van 10 zou zien. Ze waren daar dus eieren aan het leggen, maar tegelijkertijd kwamen er ook al babyschildpadjes uit andere eieren. Zo mooi, ik heb ook nog babyschildpadden vastgehouden. Het was het dus allemaal waard!
Ik vind het trouwens best lastig om overal nog zo van te genieten als dat ik in het begin deed. Het “geweldige” lijkt zelfs normaal te worden. Ik probeer hier wel echt op te letten, want ik weet dat als ik straks foto’s terugkijk ik wel dat gevoel heb van ‘wauw hoe ongelooflijk was dit allemaal, .
Ik ben twee weken geleden ook met mijn huisgenoten naar Playa Flamingo geweest. De autorit hierheen was zo grappig. We gingen er met de taxi heen, zal even kort uitleggen hoe dat hier trouwens werkt als je met de taxi ergens heen wil. Je begint met het zoeken van een taxi, dat is geen probleem aangezien er hier genoeg mensen zitten die de hele dag niks uitvoeren en alleen als je langsloopt constant 'taxi taxi' roepen. Vervolgens vroegen we ze naar de prijs, dit was dan 20 dollar volgens meneer taxi, veel te duur natuurlijk. We liepen weg en toen werd er 15 van gemaakt uiteindelijk 13. Daarna kiezen ze een auto uit en moeten ze met vijf man die taxi vooruit duwen om hem uberhaubt aan te krijgen. Ik hoorde geluiden uit die taxi die ik nog niet eerder uit een auto heb horen komen en vond het ook een heel interessant om mij af te vragen hoe we van A naar B zouden komen. Toch ging de auto aan en we waren onderweg naar het strand toen het begon te regenen. Ik wilde mijn raam dicht doen maar konden niet meer dicht. Oh, en de ruitenwissers deden het ook niet… Op wonderbaarlijke wijze kwamen we toch nog in Flamingo en hebben we de middag doorgebracht op het strand en weer met de taxi terug wat erg gezellig was deze keer. Hij deed de muziek keihard aan (volgens mij zodat je het lawaai van de auto zelf niet kon zo goed kon horen) en reed alsof we een vliegtuig moesten halen, maar hier genoot ik wel van. Ik zat deze keer achterin en het was al een grote verbetering dat de ramen überhaupt open en dicht konden, althans dat dacht ik.. helaas wilde het raam wilde niet meer dicht.... Zo maak je hier van alles mee, moet zeggen dat dit soort taxiritjes toch leuker zijn dan die in Nederland of waar dan ook in Europa, die sensatie hier heeft wel wat. Even verder over Playa Flamingo zelf, het is een klein dorpje waar we de eerste dag ook heen zijn geweest voor het strand. Het is hier namelijk heel erg mooi en rustig. Ik ga het liefst ook elke dag naar het strand. De temperatuur van het water is perfect en de golven zijn zó hoog waardoor ik me echt wel uren achter elkaar kan vermaken.
Ook ben ik nog langs Koen en Aleksandar geweest om de buit op te halen. Ze waren namelijk voor twee weken teruggegaan naar Nederland en hebben hagelslag en nog wat eten voor mij meegenomen! In Nederland at ik helemaal geen hagelslag, maar hier had ik er ineens zoveel zin in. Oh en voor de mensen die zich afvragen wie Koen en Aleksandar zijn… Dit zijn twee kennissen van de overburen van mijn moeder. Heel toevallig en leuk dat zij hier wonen! Ze hebben hun eigen hostel/surfschool hier en wonen hier nu een paar jaar.
Ik heb vorige week ook ein-de-lijk weer getennisd. Ik wilde dit al heel lang, maar ik kon niemand van EF vinden die kon tennissen. Dus ben ik naar de tennisclub gegaan en heb ik als koos vriendloos gevraagd of zij iemand hadden die met deze loner wilde tennissen. Dit vonden ze gelukkig alleen maar leuk en hadden binnen een week iemand gevonden! Het was een hele ervaring om hier te tennissen, want het is natuurlijk superheet en hierdoor gleed het racket soms bijna uit mijn handen door al het gezweet en tegelijkertijd was ik tijdens de rally sprinkhanen aan het ontwijken. Daarnaast leek het me een goed plan om op het strand te gaan hardlopen, want ja… hoe cool is dat?! Op dat moment had ik ook weer even zo’n besefmomentje van hoe blij en gelukkig ik hier ben en ook vooral omdat ik elke dag naar het strand kan!
De eerste weken kon ik hier nog niet echt genieten, ik had namelijk steeds het gevoel dat ik de hele dag door nog zoveel moest doen en dat ik op tijd moest gaan slapen omdat ik anders weer kapot was. Ik was dus heel druk in mijn hoofd. Dit heb ik nu allemaal losgelaten en doe waar ik zin in heb. Dit heeft gewerkt, want ik heb nu al de tijd van mijn leven!
Nog even over de rare dingen die ik hier mee maak. We gingen uiteten en zagen dat het al keihard aan het regenen en onweren was, dat is hier ook wel heel wat heftiger dan in Nederland, maar we gingen maar gewoon naar het restaurant. Na het eten hadden we aan de werknemers van het restaurant gevraagd of we een paraplu konden lenen om naar de supermarkt te gaan. Ik moest alleen voor water, nou dat geeft al aan hoe verslaafd ik ben aan water, want ik zou echt niet voor mijn plezier in dat weer buiten lopen. Het zag er waarschijnlijk ook hilarisch uit, we liepen met vijf mensen onder één paraplu. De straten waren omgetoverd in rivieren en we stonden tot onze knieën in het water, maar daar gingen we dan. Het was verschrikkelijk, maar aan de andere kant ook zo grappig. De stroming was zo sterk ik mijn slippers steeds bijna verloor, gelukkig kon ik ze nog redden. Helaas zijn de slippers van Pauline wel gesneuveld… haar slipper werd meegenomen door de stroming.
Toen we klaar waren bij de supermarkt wilden we even snel langs het restaurant om de paraplu terug te brengen en daarna naar huis (restaurant ligt op de route van de supermarkt naar huis). Het begon alleen zo hard te bliksemen en onweren dat ik best wel bang werd. Normaal houd ik van onweer, dan is het voor mij een en al sensatie, als in hoe meer bomen er omvallen hoe mooier ik het vind. Toch ging dit net iets te ver, we kwamen aan bij het restaurant en zelfs die werkenmers van het restaurant waren bezorgd en zeiden dat we niet moesten gaan en het eerst minder moest worden. Uiteindelijk leek het heel iets beter te worden en renden we terug, bleek het toch niet voorbij te zijn, want we waren nog geen minuut onderweg en het begon weer... Toch konden we naar ons idee maar beter gewoon doorrennen want we waren nu toch al bijna op de helft. Ik heb ook echt gehuild van het lachen. Joosje was namelijk ook bang en in paniek en zat de hele tijd te schreeuwen; “STAAAY LOOOW”. Dus wij als halve kikkers terug naar huis gerend. Toen we aan waren gekomen op de campus leek het alsof we in een film zaten. Er was namelijk nog zo’n ongeloofelijk harde knal en allerlei bliksem en toen zat er in het licht van de bliksem zo’n megagrote pad. Echt zo’n pad die je in horrorfilms ziet. Best heftige dinsdagavond zo haha.
Ojaoja! Mochten jullie nou denken van pff… onweer… dat hebben we hier ook wel. Nou… dan heb ik er nog een hoor! Een aardbeving, afgelopen week moest ik me even snel omkleden en ik keek zo naar de kast en die bewoog helemaal. Dit klinkt misschien dom, maar ik snapte er niks van. Alles bewoog, ik dacht dat het dak eraf werd getrokken ofzo of dat iemand tegen het huis aan zat te duwen met een bulldozer. Alles begon te rammelen en ik was ook alleen in mijn kamer. Dus ik riep Joosje niet veel later en ineens dacht ik ahhhh…. Volgens mij was dit dus een LEVENSECHTE AARDBEVING! Jaja, wat ik hier wel allemaal niet meemaak.
Ik vind het wel weer genoeg voor vandaag, ik heb namelijk nog veel te doen. Ik moet mijn koffer nog pakken, want…… Ik ga naar Panama vanavond!!!! Dus hoogst waarschijnlijk gaat mijn volgende blog daarover.
Adioss xx
Foto's volgen later, het uploaden is heel irritant.
Ik kan mijn afgelopen twee weken in Costa Rica lastig omschrijven. Er zijn zoveel rare dingen gebeurd, waardoor het soms lijkt alsof ik in een dramaserie zit.
Laten we maar met het dieptepunt beginnen, we zijn er vandaag achter gekomen dat mijn kamergenoot Dengue heeft. Ik schrok me kapot. Ik vind het zo zielig voor haar, omdat ze superveel zin had in de Panamatrip maar nu niet kan gaan. Ik en mijn andere huisgenoten moeten nu ook oppassen, want wanneer een mug haar nu prikt en daarna ons, krijgen wij het ook. Gisteren keken we met een paar een film in onze kamer en waren we meer bezig met hoe we de muggen uit onze kamer konden krijgen dan met de film.
Nu gaan we over naar wat leukers wat iets meer bij de titel van dit reisverslag past. Gisteren ben ik ’s nachts samen met nog 10 anders van EF naar een strand geweest waar echt 100 schildpadden, of misschien nog wel meer lagen. Ze lagen daar, omdat ze eieren gingen leggen! Iemand vertelde mij trouwens dat de busreis erheen lang was, maar dat het wel te doen wasl. Nou nee, we hebben de hele weg (4 uur) over een onverharde weg, naja dat klinkt nog redelijk, het was een zandweg met 80.000 keien waardoor het voelde alsof we in een kermisattractie zaten. Slapen was dus ook onmogelijk, dit was erg vervelend, omdat we om twee uur in de nacht weggingen en ik nog geen seconde had geslapen, want ik was daarvoor nog even naar Sharky’s geweest haha.
Volgens mij begint de cultuurshock ook te komen. Ik vind het namelijk zo irritant dat ze constant dat “Pura Vida” gebruiken bij alles wat ze zeggen. Het is ook net alsof wanneer je Pura Vida in je zin gebruikt het niet uitmaakt wat je zegt want ja Pura Vida he. Ik irriteer me ook aan iedereen die hier maar te laat komt (tranquilo), zwaar drugsverslaafd is en ga zo maar door. Ze lijken zo ambititieloos.. Nu zullen jullie je misschien wel afvragen hoe ik daar ineens bij kom, maar dit keer was het voor mij de druppel dat de buschauffeur van die tour naar de schildpadden gewoon weer “ff” een uur te laat en uiteindelijk aan kwam rijden en alleen kon zeggen “hola, como estais”.
Zo dit moest even gezegd worden, nu weer terug naar de schildpadden. Het was zo mooi, we kwamen aan op het strand met al die schildpadden. Ik had verwacht dat je er iets van 10 zou zien. Ze waren daar dus eieren aan het leggen, maar tegelijkertijd kwamen er ook al babyschildpadjes uit andere eieren. Zo mooi, ik heb ook nog babyschildpadden vastgehouden. Het was het dus allemaal waard!
Ik vind het trouwens best lastig om overal nog zo van te genieten als dat ik in het begin deed. Het “geweldige” lijkt zelfs normaal te worden. Ik probeer hier wel echt op te letten, want ik weet dat als ik straks foto’s terugkijk ik wel dat gevoel heb van ‘wauw hoe ongelooflijk was dit allemaal, .
Ik ben twee weken geleden ook met mijn huisgenoten naar Playa Flamingo geweest. De autorit hierheen was zo grappig. We gingen er met de taxi heen, zal even kort uitleggen hoe dat hier trouwens werkt als je met de taxi ergens heen wil. Je begint met het zoeken van een taxi, dat is geen probleem aangezien er hier genoeg mensen zitten die de hele dag niks uitvoeren en alleen als je langsloopt constant 'taxi taxi' roepen. Vervolgens vroegen we ze naar de prijs, dit was dan 20 dollar volgens meneer taxi, veel te duur natuurlijk. We liepen weg en toen werd er 15 van gemaakt uiteindelijk 13. Daarna kiezen ze een auto uit en moeten ze met vijf man die taxi vooruit duwen om hem uberhaubt aan te krijgen. Ik hoorde geluiden uit die taxi die ik nog niet eerder uit een auto heb horen komen en vond het ook een heel interessant om mij af te vragen hoe we van A naar B zouden komen. Toch ging de auto aan en we waren onderweg naar het strand toen het begon te regenen. Ik wilde mijn raam dicht doen maar konden niet meer dicht. Oh, en de ruitenwissers deden het ook niet… Op wonderbaarlijke wijze kwamen we toch nog in Flamingo en hebben we de middag doorgebracht op het strand en weer met de taxi terug wat erg gezellig was deze keer. Hij deed de muziek keihard aan (volgens mij zodat je het lawaai van de auto zelf niet kon zo goed kon horen) en reed alsof we een vliegtuig moesten halen, maar hier genoot ik wel van. Ik zat deze keer achterin en het was al een grote verbetering dat de ramen überhaupt open en dicht konden, althans dat dacht ik.. helaas wilde het raam wilde niet meer dicht.... Zo maak je hier van alles mee, moet zeggen dat dit soort taxiritjes toch leuker zijn dan die in Nederland of waar dan ook in Europa, die sensatie hier heeft wel wat. Even verder over Playa Flamingo zelf, het is een klein dorpje waar we de eerste dag ook heen zijn geweest voor het strand. Het is hier namelijk heel erg mooi en rustig. Ik ga het liefst ook elke dag naar het strand. De temperatuur van het water is perfect en de golven zijn zó hoog waardoor ik me echt wel uren achter elkaar kan vermaken.
Ook ben ik nog langs Koen en Aleksandar geweest om de buit op te halen. Ze waren namelijk voor twee weken teruggegaan naar Nederland en hebben hagelslag en nog wat eten voor mij meegenomen! In Nederland at ik helemaal geen hagelslag, maar hier had ik er ineens zoveel zin in. Oh en voor de mensen die zich afvragen wie Koen en Aleksandar zijn… Dit zijn twee kennissen van de overburen van mijn moeder. Heel toevallig en leuk dat zij hier wonen! Ze hebben hun eigen hostel/surfschool hier en wonen hier nu een paar jaar.
Ik heb vorige week ook ein-de-lijk weer getennisd. Ik wilde dit al heel lang, maar ik kon niemand van EF vinden die kon tennissen. Dus ben ik naar de tennisclub gegaan en heb ik als koos vriendloos gevraagd of zij iemand hadden die met deze loner wilde tennissen. Dit vonden ze gelukkig alleen maar leuk en hadden binnen een week iemand gevonden! Het was een hele ervaring om hier te tennissen, want het is natuurlijk superheet en hierdoor gleed het racket soms bijna uit mijn handen door al het gezweet en tegelijkertijd was ik tijdens de rally sprinkhanen aan het ontwijken. Daarnaast leek het me een goed plan om op het strand te gaan hardlopen, want ja… hoe cool is dat?! Op dat moment had ik ook weer even zo’n besefmomentje van hoe blij en gelukkig ik hier ben en ook vooral omdat ik elke dag naar het strand kan!
De eerste weken kon ik hier nog niet echt genieten, ik had namelijk steeds het gevoel dat ik de hele dag door nog zoveel moest doen en dat ik op tijd moest gaan slapen omdat ik anders weer kapot was. Ik was dus heel druk in mijn hoofd. Dit heb ik nu allemaal losgelaten en doe waar ik zin in heb. Dit heeft gewerkt, want ik heb nu al de tijd van mijn leven!
Nog even over de rare dingen die ik hier mee maak. We gingen uiteten en zagen dat het al keihard aan het regenen en onweren was, dat is hier ook wel heel wat heftiger dan in Nederland, maar we gingen maar gewoon naar het restaurant. Na het eten hadden we aan de werknemers van het restaurant gevraagd of we een paraplu konden lenen om naar de supermarkt te gaan. Ik moest alleen voor water, nou dat geeft al aan hoe verslaafd ik ben aan water, want ik zou echt niet voor mijn plezier in dat weer buiten lopen. Het zag er waarschijnlijk ook hilarisch uit, we liepen met vijf mensen onder één paraplu. De straten waren omgetoverd in rivieren en we stonden tot onze knieën in het water, maar daar gingen we dan. Het was verschrikkelijk, maar aan de andere kant ook zo grappig. De stroming was zo sterk ik mijn slippers steeds bijna verloor, gelukkig kon ik ze nog redden. Helaas zijn de slippers van Pauline wel gesneuveld… haar slipper werd meegenomen door de stroming.
Toen we klaar waren bij de supermarkt wilden we even snel langs het restaurant om de paraplu terug te brengen en daarna naar huis (restaurant ligt op de route van de supermarkt naar huis). Het begon alleen zo hard te bliksemen en onweren dat ik best wel bang werd. Normaal houd ik van onweer, dan is het voor mij een en al sensatie, als in hoe meer bomen er omvallen hoe mooier ik het vind. Toch ging dit net iets te ver, we kwamen aan bij het restaurant en zelfs die werkenmers van het restaurant waren bezorgd en zeiden dat we niet moesten gaan en het eerst minder moest worden. Uiteindelijk leek het heel iets beter te worden en renden we terug, bleek het toch niet voorbij te zijn, want we waren nog geen minuut onderweg en het begon weer... Toch konden we naar ons idee maar beter gewoon doorrennen want we waren nu toch al bijna op de helft. Ik heb ook echt gehuild van het lachen. Joosje was namelijk ook bang en in paniek en zat de hele tijd te schreeuwen; “STAAAY LOOOW”. Dus wij als halve kikkers terug naar huis gerend. Toen we aan waren gekomen op de campus leek het alsof we in een film zaten. Er was namelijk nog zo’n ongeloofelijk harde knal en allerlei bliksem en toen zat er in het licht van de bliksem zo’n megagrote pad. Echt zo’n pad die je in horrorfilms ziet. Best heftige dinsdagavond zo haha.
Ojaoja! Mochten jullie nou denken van pff… onweer… dat hebben we hier ook wel. Nou… dan heb ik er nog een hoor! Een aardbeving, afgelopen week moest ik me even snel omkleden en ik keek zo naar de kast en die bewoog helemaal. Dit klinkt misschien dom, maar ik snapte er niks van. Alles bewoog, ik dacht dat het dak eraf werd getrokken ofzo of dat iemand tegen het huis aan zat te duwen met een bulldozer. Alles begon te rammelen en ik was ook alleen in mijn kamer. Dus ik riep Joosje niet veel later en ineens dacht ik ahhhh…. Volgens mij was dit dus een LEVENSECHTE AARDBEVING! Jaja, wat ik hier wel allemaal niet meemaak.
Ik vind het wel weer genoeg voor vandaag, ik heb namelijk nog veel te doen. Ik moet mijn koffer nog pakken, want…… Ik ga naar Panama vanavond!!!! Dus hoogst waarschijnlijk gaat mijn volgende blog daarover.
Adioss xx
Foto's volgen later, het uploaden is heel irritant.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
